Не трывож мае самоты,
Не збуджай пазбытых мук:
Не адкрыю я вароты
На твой позні, слабы стук.
Не скажу: «Увайдзі» —як раней,
Як даўней, калісь даўней,
Сэрца голас твой не кране,
Не абудзіць больш надзей.
Я забыўся слоў-любошчаў,
Далікатных кволых слоў,
Там, дзе вецер свішча, хвошча,
Я аселішча знайшоў.
Там, дзе ў горах снежных, стромых
Толькі песні завірух,
Дзе шляхі адно свядомых,
Там мацнее мужны дух.
І даведайся: салодка
Закаханасці палон
Замяніць на бур паводку,
На віхур свавольны звон.
1923