Твае блакітнасці нязменны,
Нязменна хараство тваё.
А я атруты келіх пенны
Разліў якраз ў жыццё маё.
Душа, адданая прынадзе,
Цяжкой і горкай, як палын,
Забыўшыся ў карчомным чадзе,
Ўбірае пах густы нізін.
Мяцеліцы ў жмут паспляталі
Без падзялення ночы й дні;
І брудна-жоўтай плямай сталі
Святло й электрыкі агні.
І нецвярозы, і распусны
Запамятаў тваё імя,
І не адны галубіў вусны,
І не з адной схадзіўся я.
Хоць праўда (мо і выпадкова),
Ўстаюць няясна інады,
Як скарбы патаёмных сховаў,
Запамятаныя гады.
Мільгне праз хмельныя туманы
Жыцця разбаенага сказ,—
І моладасць, і сны, і раны,
І любы, любы твой абраз.
І нагадаю маліцвенна,
Ў збавенне ўверыўшы сваё:
Твае блакітнасці нязменны,
Нязменна хараство тваё.
1924