Гасцём і мараю трывожнаю
Зляцеў да нас з-пад самых зор,
Краінай любаю разложнаю
Імкне, гудзе, шуміць віхор.
І не, не злы, але бушуючы,
У шалёным імпаце ўвесь ён,
Ваду азёр і рэк хвалюючы,
Пусціў па пушчах песню-звон.
Грыміць, гудзе ўсё недарэчнае,
Штораз віхор гучней, прудчэй.
Услухайся, паймі адвечнае —
І гімны вырвуцца з грудзей.
Пара, пара дазнацца, зверыцца
Сваіх магутных сонных сіл!
Адважны, хто спыніць намерыцца
Размах жыцця і творчы пыл?..
Дзе йдзем! І дзе капцы канцовыя?
Дзе ходу нашаму мяжа?..
Ў адказ віхор пяе ўсё новае,
І лязіво блішчыць нажа!
1921