Наўкола роў травой паросшы і шырокі,
За ім астача сцен зруйнованых замковых...
Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы,
І слава-чутка йшла аб ім у свет далёкі.
Цяпер жа сумна мур глядзіцца адзінокі,
Ў праходах вецер рве, здзьмухае пыл вяковы,
Ўначы стагнаннямі і плачам страшаць совы,
І кажаны лятуць на дзень ў спляснелы лёхі.
А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае,
сівы,
Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы
Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы.
І па шляху снуюць і сеюць спеў жуды,
Ды аб княжне дзіўной, нябачанай красы,
Ў замковай вежы век згубіўшай малады.
1921