Апошнія косы,
Халодны — «бывай!»
Пасеялі росы
І зніклі за гай.
Як сум без імені,
Па твары зямлі
Пабеглі паўцені
І смугай ляглі.
А ноч, чараўніца,
За днём па сляду,
Далёкай зарніцай
Мільгнула — «іду».
Ад сонца цалункаў
Зямелька п’яна,
І змрок падарункам
Прыняла яна.
І радая ночы,
Што паліць агні,
Ледзь чутна шапоча:
«Вазьмі, палані!»
І тайнасць прасторы
Завесіць імглой,
І дальнія зоры
Засвецяць над ёй...
1924