Даўно ўжо Наста Мазалёва збіралася купіць у кірмашовы дзень абразок святога Юр’я і нарэшце, як разжылася на грошы ды часу было, паважна паплялася к мястэчку. Кірмаш быў у самым руху. Як ні дабівалася Наста ў кнігароў абразка, хоць запалі — не было аніводнага; хацела ўжо ісці дадому, аж бачыць, яшчэ адзін кнігар застаўся ў старане і стаіць, выглядаючы купцоў, узяўшыся ў бокі.
Наста і валіць проста да яго.
— Чаго, рыбачка? — пытае кнігар.
— А вось шукаю абразка святога Юр’я, дужа хацелася б мець, ці няма ў васпана?
— Ёсць, любудка, — і пачаў поркацца ў шухлядах.
Але як убачыў, што гэтага няма, наважыў пакпіць з бабы і вось дастае малюнак з белым, як снег, канём і падае.
— Добры мой пане, — кажа Наста, — конь-то Юр’я я пазнаю, а дзе ж сам ён?
— Як дзе? — пытае нібы здзіўлены кнігар.— Бачыш лес?
— Бачу.
— Ну, дык ён у лес пайшоў.
— Не, не выпадае неяк без самога... Можа, у пана другі ёсць?
Ізноў пачаў рыцца кнігар і падае вядомага ўсім рыцара Баву Каралевіча на гнядым кані і кажа:
— Лепшага нямашака і не можа быць!
— Во, такі ёсць, — падумала Наста і, заплаціўшы грошы, з вясёлай мінай паплялася дадому. Але дзесьці ў дарозе, як разгледзела, што конь не белы, а гняды, варочаецца да кнігара і пытае:
— Чаму гэта, дзядзечка, конь не белы ў Юр’я, а гняды?
— Бо белы ўжо даўно здох, і ён цяпер на чужым ездзіць, — адказаў кнігар.