Нацягаўся Рыгор па горадзе, пакуль распытаўся адваката, каб просьбу напісаў на Ігналя Сіамітку за зямлю.
— Такі знайшоў! — уздыхнуў Рыгор і чуць не ракам папоўз па ступеньках. — Але ж і забраўся, каб ты выдах! — мармытаў Рыгор.— Пад самае неба. І чаму было кватэру не абабраць, ну, хоць бы каля шынка: там і грыўню лягчэй пераняў бы, і чарку калі-нікалі ўлавіў бы.
Гэтак, гукаючы сам з сабой, падышоў да дзвярэй, нясмела адчыніў іх і пераступіў парог.
— Ці ёсць пан адвакат? — спытаўся ў кабеціны.
— Ёсць, а нашто?
— Ды вось я з Ігналем ніяк не разбяруся, другі год пайшло, а ён не тое каб грошы, і ў вочы не плюне, а з зямелькі тым часам карыстаецца...
— Крыху пачакайце.
Рыгор перавёў дух, паставіў у куточку кій і толькі хацеў закурыць табакі, аж бач — выходзіць, мусіць-то, сам...
— Што скажаш, чалавеча?
— А вось, паночку, да пана, каб жалабу напісаць на Сіамітку: другі год ужо сядзіць у маёй сялібе, есць бульбачку дарэмную, а мне за гэта, не тут кажучы, хоць бы што...
— Добра. А пяць злотых маеш?
— Пяць не пяць, а што тры, то хоць зараз...
— Кладзі грошы.
Рыгор, як відзіш, шморг у капшук, адлічыў тры залатовачкі і паклаў на стале з самага беражка.
— Сядзь! — буркнуў адвакат.
— Сядзелі, — адказаў Рыгор. А сам і рад быў бы спачыць, але як глянуў на мэблю, то падумаў, што, можа, залатоўку, а то і дзве возьме за адпачынак, дык лепей не трэба.
Адвакат расклаў паперу і заскрыгаў пяром. Рыгор быў няграматны, але як угледзеў, што адзін ліст папсаваў адвакат, другі, то падумаў, што дрэнная будзе справа: пэўне не напіша, а Сіамітка гэтым часам жуе там яго бульбачку і мадзее ў хаце.
А тут яшчэ адвакат паклаў пяро, ушчаміў у руцэ нейкую дрывотнінку, пашморгаў, пашморгаў ёю па паперы, а тады пахукаў разы са два, па паперы смаргануў ды ўжо за трэці ліст бярэцца.
Рыгора ажно ў жар кінула.
— Што гэта, — думае сабе, — будзе? Два-тры словы пяром скрыгне, глядзь, ножыкам, а то нейкім ражном ужо і выдзер!.. Во, набрыдзь!
І, азірнуўшыся на дзверы, Рыгор згроб са стала свае тры залатовачкі дый кажа:
— Выбачайце, паночку, што запуталіся, але, мусі-то, я не сюды трапіў, бо пан не іначай сталяр ці габляр, а мне адвакат патрэбен.