Чалавека-звера лютага, крыважаднага, утраціўшага воблік чалавека, можна бачыць на вакзале Аляксандраўскай чыгункі ў часе прыходу поезда з уцекачамі.
Быццам-то хмара, налятае зграя ваўкалакаў, як падыходзіць поезд. Ваўкалакі, разбіўшыся на тры катэгорыі, абступаюць поезд і зразу прыбіраюць да рук уцекачоў. Адны з іх скупліваюць залатыя грошы, другія падушкі, пярыны, боты і іншыя рэчы, а іншыя абкрадаюць.
Уцекачы аддаюць за нікчэмства сваё апошняе багацце, абы ратавацца ад галоднай смерці, а ваўкалакі спраўна пераймаюць усё да сваіх рук.
Салідарнасць між імі надзвычайная, — ні бойкі, ні лаянкі няма, кожны ваўкалак знае сваю справу і па-геройску спраўляецца з ахвярай.
Адзін ваўкалак гаворыць з жывым уцекачом, выманьваючы ад яго золата, другі выцягвае з-пад мерцвяка падушку або сцягвае боты, а трэці ваўкалак, карыстаючыся таўкатнёй, прыбірае ўсё, што пападзе пад рукі.
Праца ідзе вельмі спрытна. Не паспее чалавек і вокам міргнуць, як поезд з уцекачамі прааналізуюць да астатку. Мярцвяк, апынуўшыся без ботаў, маўчыць, а жывы, утраціўшы рэчы, плача. Але ніхто не звяртае ўвагі на слёзы, плач хоць дзень з ноччу. А тым часам падушкі, пярыны і бялізна з-пад тыфозных адразу перакачоўвае на павет да сялян і заносіць заразу да здаровых людзей.
Селянін, аддаючы за падушкі хлеб, ведаць не ведае, што прынеслі яму ваўкалакі ў хату, і толькі пасля, калі ўся сям’я захварэе на тыфус, разводзіць рукамі і пытаецца, адкуль да яго прыйшла бяда. А бяда не прыходзіць, а заносіцца людзьмі, якія добра ведаюць, што нясуць.
Іх не цікавіць, што будзе шкоднага ад іх працы.
У горадзе то там то сям бачылі плакаты, якія паказваюць шкоднасць адзежы, якая збываецца без дэзінфекцыі а ў вёсцы аб гэтым і не ведаюць. Пасля сухотніка кладуцца на той самай пасцелі, носяць бялізну, пасля тыфозных гэтаксама. І гэткім чынам эпідэмія гуляе па абшарах нашай Беларусі, і народ вымірае. А ваўкалакі тым часам жывуць, крэпнуць і абагачваюцца кроўю нявінных людзей.
Я сам быў сведкай, як у паміраючага ўцекача ваўкалак пытаўся, ці ёсць у яго золата, калі ж убачыў, што той ужо памёр, з жалем сказаў: «Памёр і не сказаў, а грошы ў яго ёсць». І тут жа пачаў падгаварваць знаёмых нябожчыка, каб перагледзелі кішэні, дабаўляючы пры гэтым, што на той свет з грашыма людзі добрыя не ходзяць.
Дык вось якія абразочкі і якіх людзей можна бачыць між намі!
1 Маюцца на ўвазе рабаўнікі-марадзёры. (Рэд.)