Асцярожна,
Крануўшы паўсоннае голле,
Занялася зара
Над зялёным прыволлем.
Струны-промні зіхцяць
Мілагучна іграюць -
Край пушчанскі
Ласкавым цяплом саграваюць.
І плыве
З перазяблай буслянкі,
Здалёк,
Голас чорных буслоў:
- Клёк... Клёк... Клёк...
- Клёк... Клёк... Клёк...
Ледзь пачуюць буслы
Сакатанне матору,
Узнімаюцца
Ў сінюю неба прастору
Над густым рабаціннем
Кураслепных лугоў,
Над падкоўкамі старыц,
Над улоннем палёў,
Над прыветнаю хатаю
Лесніковай,
Над пятлёй, што рачулка
Звіла адмыслова,
Чорны бусел ляціць
Ад цікаўных вачэй -
Чорны бусел цураецца
Вока людзей.
Пара чорных буслоў
Праз якую хвіліну
Ўпадабае
Мурожную лугавіну,
І на ранішнім лузе,
Асмужаным,
Золкім,
Промні сонца
Запаляць на крылах вясёлкі.
Пудзяць песняй буслы
Лугавы астравок:
- Клёк... Клёк... Клёк...
- Клёк... Клёк... Клёк...
Вывучаў я з дзяцінства
Бусліную мову,
І пачуў раніцою
Такую размову.
...Шмат на нашай зямельцы
Вячыстых лясоў.
Шмат было тут заўсёды
Белакрылых буслоў.
Калі пара бусліная
Каля жытла
Бесклапотна
Ў суседстве спрадвечным
Жыла,
Людзі верылі шчыра:
Абыдуць напасці,
Бо нібыта буслы
Ім прыносілі шчасце.
Менавіта таму,
Хоць сцвярджаць не бяруся,
Любы край наш
Назваўся здаўна
Белай Руссю.
Ды аднойчы панадзіўся
Ў ціхую вёску
Нейкі злыдзень калматы -
Вандроўнік-зайздроснік.
На людзей шмат наклікаў
Ён гора
І бед,
Шчасце ўсё захацеў ён
Прысвоіць сабе.
Палавіў ён буслоў.
І буслы з году ў год
Шчасце ў дзюбах насілі
У хату яго.
А зайздросніка прага
Душыла заўзята -
Усё, здавалася,
Шчасця яму малавата.
Не даваў ён буслам
Адпачыць ні на хвілю -
У буслянцы паклёкаць,
Вольна выпрастаць крылы.
Ледзь не ўсім ужо шчасцем
Злыдзень той заўладарыў,
Ды з'явіліся дзеткі
Ў буслінае пары.
Клёкат радасны ўзвіўся
Вясёлкавым ранкам
З першым сонечным промнем
Над шчаснай буслянкай.
Падрасталі-раслі
Што ні дзень бусляняты,
Але гора сачыла
З зайздросніцкай хаты.
Бо выглядваў зайздроснік
У акно
Зноў і зноў:
- Мне ніякай карысці
Ад гэтых буслоў!..
Як да справы вярнуць
Гэтых дурняў цыбатых?
Вінаваты,
Напэўна,
Ва ўсім
Бусляняты?..
Думаў думу зайздроснік
Тры дні
І тры ночы.
Да азяблай буслянкі
Уранку
Пакрочыў.
Птушанят павыкідваў
З буслянкі зайздроснік -
Бусляняты
Больш есці ў буслоў
Не папросяць!
Задаволены,
Прэч ад буслянкі пайшоў -
Больш не будзе
Дарэмных турбот у буслоў!
Прыляцелі буслы -
Нема ўсхліпвае
Вецер, -
Нежывыя ляжаць
Іх маленькія дзеці.
Не падумаў забойца
Пра помсту за згубу,
Ды прынеслі вуголле
Буслы ў сваіх дзюбах.
Шуганула чырвонае полымя
Ў неба -
Так зайздросніку й трэба!
Так нелюдзю й трэба!
І заўважылі людзі,
Што з дымнага пекла
Узляцелі буслы -
Неба
Крылле рассекла.
І заўважылі людзі:
У небе прасторным
Стала крылле ад гора
Не белым,
А чорным.
У спрадвечную пушчу
Ляцела далей
Пара чорных буслоў
Ад бяды,
Ад людзей...
Кажуць,
Птахі з людзьмі
Жыць у дружбе б маглі,
Каб не стала
Нядобрых людзей
На зямлі.