Ледзь саракі паскручваюць сувоі
Снягоў,
Што азалелі ў доўгіх снах, -
Над шчодраю,
Рупліваю зямлёю
Вясёлкай заірдзеецца вясна.
І рошчынаю патыхне ваколле.
І захлынецца радасцю Сусвет,
І песня жаўрука
Над чыстым полем
Прызнаннем самым шчырым паплыве.
У ёй -
Парыў узрушанага сэрца,
У ёй -
Любоў да роднага кутка,
Зусім незразумелая зняверцу
І блізкая душы працаўніка.
Бо праца і каханне поруч крочаць,
Іх не разлучыць лёс,
Як ноч і дзень...
Прымружваю прытомленыя вочы -
Жаўрук сваю мелодыю вядзе.
Тут,
На узмежку разамлелым веснім,
Дзе прыпыніў на хвілю рупны крок,
Я жаўруковай векавечнай песні,
Свяшчэннай песні згадваю выток...
Стагоддзяў шмат таму у нашым краі
Жылі-былі прыгажуны-браты.
Браты збіралі дзіва-ураджаі,
Вылузвалі цяжкія нераты.
І хоць бацькоў забрала ліхалецце,
Браты у светлай злагадзе жылі...
Ды так ужо прыдумана на свеце, -
Каханне напаткалі на зямлі.
За рэчкай гаваркой
Над кручай стромай
Краса-дзяўчына ружаю цвіла.
Ды вось зрабіць хоць крок адзін ад дому
Нявеста маладая не магла.
Бо краску варажбітка вартавала.
Ні паспяваць,
Ні збегаць да людзей...
На жаніхоў пагібель пасылала -
Быў ноччу цёмнай для красуні дзень.
Запомнілі браты:
Старая знішчыць
Таго,
Хто збудзіць нерушны спакой...
Гайня вятроў
Над бурнай рэчкай свішча,
І хвошча строму голую прыбой.
Старэйшы брат шыбуе плыткай плынню.
Быў з варажбіткай бой,
Смяротны бой...
Ляжаць застаўся камнем у даліне,
Паўзе па камні, як сляпы, павой,
Тады малодшы брат паплыў ракою
І абмінуў злавесныя віры,
І давідна з красуняй незямною
Аб самым запаветным гаварыў.
Дамовіліся аб усім нібыта
Два закаханых сэрцы,
І тады
Бы з-пад зямлі узнікла варажбітка -
Клубок людскога гора і бяды:
- Вам тры хвіліны радасці дару я, -
Ад лёсу не ўцячэш свайго цяпер, -
Спачатку краску знішчу дарагую,
А потым і цябе чакае смерць...
Каханую юнак узяў на рукі
І заспяваў над сцішанай ракой, -
Сардэчныя загадкавыя гукі
Ўзнімалі закаханых над зямлёй.
Яны ляцелі над узлескам росным,
Яны плылі на незямных вятрах,
Пакуль не зніклі ў сонечных нябёсах
Маленькай кропкай,
Як вясновы птах...
А варажбітка лютая шалела
Не ў сілах здзейсніць свой крывавы план,
І на азяблым лузе акалела,
Сплыла туманам у глухі бур'ян...
І кожны год цяпер дасвеццем веснім,
Ледзь поле прачынаецца ад сну,
Я зноўку чую жаўрукову песню -
То славіць птах
Каханне
І вясну.