epub
 
падключыць
слоўнікі

Валеры Маракоў

Сон

 

Я прыйшоў па радзімую, вольную сінь,

Пад асеннія свісты пажоўклых асін.

О, як сэрца застукала ў грудзі ізноў!

Так не стукала моцна і ўпарта даўно.

Дзе ты, лес кучаравы, задуманы лес,

Толькі дзе-нідзе хвоі, асіны і лазняк

Свае слёзы губляюць і роняць на глей,

Мо затым, што й для іх адцвітае вясна.

 

Я ніколі не думаў, не ведаў, што так

Мяне стрэне радзімы прывольны абшар.

І на сэрца кладзецца з трывогай рука,

І так моцна, так глуха галосіць душа,

Дзе прыгожасць, і сонца, і свежая цвець.

А так шкода... так шкода вясны і агня,

Чым гарэлі палі і зялёны дубняк

На шырокім прасторы вясновых завей.

 

І хоць знаю: ніколі не вернеш назад,

Што прайшло, адцвіло і памерла ў палёх,

Толькі сэрца так хоча прасторам сказаць,

Каб ізноў запалілі вясну над сялом.

О, тады з сваіх чулых і палкіх грудзей

Я аддам гэтым нівам палову душы,

Каб гарэў дыяментам залочаны дзень

І каб вечна прастор красаваўся і жыў!

 

Гэта сон!.. залацісты, задорысты сон!..

Хто яго мне навеяў ад вёскі і ніў?!

За акном той жа ўпарты прыбой галасоў,

За акном той жа брук і прасцяг камяніц.

Толькі сэрца яшчэ пад кашуляй дрыжыць

І рука піша песню сялянскай душы:

«Я прыйшоў на радзімую, вольную сінь,

Пад асеннія свісты пажоўклых асін».

 

1926

 


1926

Тэкст падаецца паводле выдання: невядомае
Крыніца: невядомая