1
Дай ты мне свае белыя грудзі,
Дай да сэрца прыціснуць хоць раз.
Гэта ноч ўсё жывое абудзіць,
Не абудзіць адных толькі нас.
Не абудзіць ні слоў, ні кахання.
Ну і што ж, калі хораша так
Адшукаць свой прытулак ў тумане,
Адшукаць і другім перадаць.
Што глядзіш так таемна і ўпарта?
О, я знаю, ты хочаш шчэ жыць,
Бо да шчасця - надзеі і жарты,
А для смерці - трызвон і крыжы!..
Дай жа, дай свае белыя грудзі,
Дай да сэрца прыціснуць хоць раз.
Гэта ноч ўсё жывое абудзіць,
Не абудзіць адных толькі нас!..
2
Не цвілі дыяментамі вочы,
Дый за гэтым тады не сачыў.
Толькі шкода, што ў белыя ночы
Мала знаў я прыгожых жанчын.
Я не знаў. І навошта так рана
Свае грудзі журбой абуджаць?
Раз абудзіш - і чорная рана
Будзе каменем вечна ляжаць.
А так многа, на свеце так многа,
Што згубілі жыццё абы-як,
Бо была ім апошняй дарога,
Што вядзе у бяздонне й кабак.
І хоць так не палалі тут вочы,
Я за гэтым тады не сачыў,
Толькі шкода, што ў белыя ночы
Мала знаў я прыгожых жанчын!
3
Не табе, не з табой я маліўся,
Ну й за гэта сягоння даруй,
Не шкада, што на свет нарадзіўся,
Не шкада, што калісьці памру.
Не шкада, што ў вячэрнім тумане
Мёртвы месяц пажарам гарыць
І на белыя грудзі курганаў
Льюцца слёзы крывавай зары.
Ах, сягоння ля гэтай дубровы
Хочу жыць, яшчэ хочу я жыць,
Бо кахаць ты не будзеш нанова,
А пажару крыві не стушыць.
І хоць так! Не табе я маліўся,
Ну й за гэта сягоння даруй, -
Не шкада, што на свет нарадзіўся,
Не шкада, што калісьці памру!
1927