Сорак дзён і начэй
не заплюшчыў вачэй,
а ў бяссонных тваіх —
і не згледзеў,
як патухла святло...
Крыўдна бачыць было
абыякавасць родных, суседзяў.
Ты хварэла даўно,
і ў той дзень я адно
толькі чуў:
«Дзякуй Богу! Нарэшце!»
Насклікалі кабет.
Гатавалі абед.
А труну
не было каму несці.
Пахавалі аднак.
І хоць сын твой — жабрак,
вер: ён матчыных слоў
не забудзе.
І згадае не раз,
што самога ў свой час
пахаваць нават
некаму будзе.
Бог не ўсім пры жыцці
даў праз пекла прайсці,
як табе,
і памерці — прыстойна.
Цяжкі несла ты крыж
і пад крыжам ляжыш —
спіш цяпер вечным сном...
Спі спакойна.