Бачу: прыйшла і стаіць каля ганка
ноч навальнічная з хмарай над дахам.
Неспадзявана раз-пораз маланка
пырскае ў вочы радасным жахам.
Цьмяна паблісквае жытняе поле,
белае ў змроку пранізліва-чорным.
Хмара трымае буру ў прыполе.
Гром б’е ў званы пад купалам зорным.
Гнеў перуновы сэрца не ўспудзіць,
поўнага светлых надзей і пяшчоты.
Вусны і твар апякае і студзіць
свежага ветру пялёсткавы дотык.
Квецяцца ў сэрцы маім прадчуванні:
па-над шляхамі захмараных лёсаў
ранак настане ў сонечным ззянні
адшліфаваных да бляску нябёсаў.
Ноч навальнічная! Сэрцам бяссонным
бачу я светлы востраў крынічны...
І не зайздрошчу тым, каму сёння
соладка спіцца пад гром навальнічны.