Чакай: калі ў дажджлівы сумны дзень
нарэшце выгляне пад вечар праз аблокі
і раптам адлюструецца ў вадзе
блакітных лужын твар зары пунсавашчокі;
калі здалёк на ўсходзе бачныя ледзь-ледзь
пачнуць патроху хмаркі ружавець,
і неба, у якога шэры твар быў,
зайграе ўсплёскам свежых колераў і фарбаў,
і ў кроплях заблішчыць расплаўленая медзь, —
тады ты выйдзеш на дажджом абмыты ганак,
і ўмомант ад маршчын разгладзіцца чало;
скупы на радасць быў захмараны твой ранак,
затое вечар — шчодры на святло.
На схіле дня яно вяртаецца, як рэха
світання, да пары схаванага ў імгле,
і ёсць для сэрца ў тым запозненым святле
і радасць, і салодкі сум, і боль, і ўцеха.