Лісток пажоўклы ў голлі клёна
ад ветру ўздрыгвае, трымціць.
А ранкам чорная варона
ў мой двор аднекуль прыляціць
і каркне, седзячы на жэрдцы:
«Дар-ма...» І сапраўды — дарма
шукаў ты ў ачарсцвелым сэрцы
той скарб, якога ў ім няма.
І не было. Але пакуль ты
ў няведанні шчаслівым жыў,
крумкач над сэрцам не кружыў
і не азмрочваў цень пакуты
бясхмарны бег бясхмарных дзён
жыцця, якога ў нетрах змроку
зыход трагічны не відзён
няўцямнаму людскому воку...
Няведанне ратуе нас —
дае нам жыць і спадзявацца,
але такі прыходзіць час,
што ўжо няма куды дзявацца
ад жудаснага адкрыцця,
калі знянацку — таямнічы
ў тваіх вачах — падман жыцця
ў пачварным паўстае абліччы.