Як ветрык, ён адначасова ўсюды.
То круціцца на месцы, як ваўчок,
а то знарок, нібыта з перапуду,
як апантаны кінецца наўцёк.
Падыдзе збоку — на сябе ў люстэрку
глядзіць: няўжо ён сапраўды такі?
Скамечаную кінь яму паперку —
парве з уяўнай злосцю на шматкі.
Такі заўжды ў яго настрой — мажорны.
Ён непаседа і кумір дзятвы.
Няўцям яму, што ён, як вугаль, чорны,
як ноч, увесь — ад лап да галавы.
Спаткаць такога — дрэнная прыкмета:
пашчасціць, не пашчасціць — як каму,
але найперш расплачвацца за гэта
так ці іначай суджана яму...
Стракаты свет яго нясцерпна вабіць
вясёлкай светлых колераў жыцця.
Гуллівы ён і бесклапотны — мабыць,
таму, што сам пакуль што, як дзіця,
шчаслівы, што жыве, што нарадзіўся.
А ўжо гвалтоўны свет з яго ярмом
бязглуздых звычаяў распарадзіўся,
з якім яму ў жыццё ісці кляймом.