Будзе ў кожным доме лад:
хоць яшчэ на свеце шмат
злых дзядзькоў і цётак —
на маёй твая рука
цёплых крыльцаў матылька
паўтарае дотык.
Як рачулка раўчуку,
падаеш ты мне руку.
Гэтак жа, з даверам —
хочаш — я перад табой
расчыню дзівосных мрой
патаемны церам —
церам сонечных надзей?
Іх я ў сэрцы ад людзей
прыхаваў на потым —
калі час хлусні міне.
І, хоць іншыя мяне
лічаць донкіхотам,
залатыя ў сэрцы сны —
вер мне — спраўдзяцца яны.
Прыйдзе разуменне —
дзеля шчасця ўсіх дзяцей:
толькі ў еднасці людзей
іхняе збавенне.
І ў нястачы — памятай:
не бяднейшы родны край
ад чужых амерык.
Трэба толькі захацець —
кожны будзе ўдосталь мець
хлеба і цукерак.
А што ў свеце прыгажосць
і здзяйсненням месца ёсць
велічным, узнёслым,
што зламысным цесна ў ім —
бачна кожнаму і ўсім
дзецям і дарослым.
Хай растане ў сэрцах лёд,
знікне хцівасць і прыгнёт
заадно з прынукай.
Хай цяпло твае рукі
згоды ў сэрцах на вякі
будзе мне зарукай.