Гамер ёй сонечнае даў імя,
багіняй даў ёй моц над сэрцамі ўладарыць —
каб закаханы ні аб кім больш, акрамя
яе, ні думаць не жадаў, ні марыць.
Што ў прыгажуні валасы, як лён,
а вочы колеру вады ў блакітным моры —
хоць быў сляпы, а ясна бачыў ён
і ўвекавечыў у магутным творы
красу, якая ў сэрцах таямніча
хвалюе кроў, туманіць розум, кліча
спазнаць і шчасця ўзлёт, і першабытны грэх,
і, увасобленая ў позірк любы,
зычліва дорыць нам падман зямных уцех,
і ў цемры асвятляе шлях да згубы.