Грэх сарамлівы і шчасце бязгрэшнае
ў цесным двух сэрцаў зліцці,
радасць уяўная, гора няўцешнае
побач ідуць у жыцці.
Хітры з няхітрага кпіць, а не ведае,
не ўсведамляе таго —
здарыцца — здрада, адчай і трагедыя
не абмінуць і яго.
Прагнуў я з праўдай жыцця пазнаёміцца,
выкрыць ягоны падман,
дык перад Богам чаго мне саромецца
сэрцу нанесеных ран?
Бачыў, як раніцай сонца ўзыходзіла,
як напаўзала імгла.
Верыў, трываў — покуль сэрца знаходзіла
ў цемры хоць кроплю святла.
Кроплю надзеі! Не трэба мне лішняга.
А без яе не магу
нават аб смерці маліць Усявышняга,
перад якім не ілгу.