Крытычны ўзрост — пражытых дзён суддзя —
не мог для нас прыдумаць іншай кары,
як даць нам зразумець, што сэнс жыцця —
не ў намаганнях здзейсніць тыя мары,
дзеля якіх з нас кожны, як дзіця,
праз лес расчараванняў, праз ахвяры
ўсляпую ўпарта свой пракладваў шлях,
якому ў безвыходнасці працяг.
Шлях да здзяйснення мары — шлях бясконцы.
Мінулае на кожнай, наўздагад
разгорнутай, гісторыі старонцы
прыводзіць прыклады злачынстваў, здрад,
якіх і ты — гвалтоўна ў дзёрзкай гонцы
ламаючы заведзены расклад —
ахвярай стаў, бо спатыкаўся ў спешцы
і зноў працягваў гэты бег на месцы.
Знясілены, цяпер — калі б ты мог
яшчэ раз паўтарыць сябе самога —
адмовіўся б ад пройдзеных дарог
і марных спроб прыспешыць волю Бога;
як зрэнку вока ты б цяпер бярог
недаўгавечны скарб жыцця зямнога
і з часам, дзеля сціплай мэты — жыць,
імгненнем навучыўся б даражыць.
На свеце ж не існуе — і не трэба —
нічога больш надзённага, апроч
таго, каб здабываць кавалак хлеба;
каб сонечным быў дзень і зорнай ноч;
каб на зямлі свайго мець кроплю неба —
святла ў жывых крынічках родных воч;
і каб, нягледзячы на ўсе напасці,
шчаслівым быць, не марачы аб шчасці.
Няпросты стан душы — крытычны ўзрост:
тупік, з якога ты павінен выйсці,
але да мэты прывіднай наўпрост
цяпер ты ўжо не зможаш, як калісьці,
узяць і ў думках перакінуць мост,
бо ўжо адчуў у дзён пажоўклым лісці
шчымлівы халадок, а ў сэрцы — сум
і горыч тых, няздзейсненых, задум...