Люба мне, калі ў прыціхлым садзе
ў кронах дрэў не згас яшчэ агонь.
Ліст пажоўклы прыляціць і сядзе
матыльком на золкую далонь.
Ветрык з ім свае спыняе гульні...
Ці не для таго, каб нагадаць:
усяго жывога лёс агульны —
пакрысе мярцвець і ападаць?
Непаўторны для зямной істоты,
час цвіцення — лічаныя дні,
і пад гоман маладой лістоты
леташняй не ўспомняць карані.
І, хоць кажуць, што цвітуць увесну
нават карчаваных дрэў камлі, —
я ў сваіх нашчадках не ўваскрэсну:
кожны з нас — апошні на Зямлі.
І, хоць вецер гне сухое вецце,
і, хоць іней срэбрам лёг на скронь, —
нельга мне, шкада змахнуць, як смецце,
ліст, які сагрэў маю далонь.