На хвалях пяшчоты
плыве маё сэрца — не тоне.
У лісціку кожным
і ў кожнай рабінавай гронцы
дрыготкія пробліскі радасці
бачу я сёння,
і светла мне ў зорнай цішы вечаровай
на захадзе сонца.
А заўтра
сланечнікам жоўтым зары
ў заімглёным акенцы
нязгаснага шчасця чакае мяне залатое
жніво і яна,
светлавокая фея ў святочнай сукенцы,—
якую я сёння сустрэць не паспеў,
але заўтра сустрэну затое.
Загадкавы вобраз яе
сярод ночы бязлітасна чорнай
прымроіўся мне,
і яму я ўсміхнуўся спрасоння.
Хачу, каб адбіўся ў вачах яе
свет непаўторны,
часцінку якога
я ў сэрцы адчуў сваім
сёння.
Настане пара паўналецця,
і сталасці плённай настане.
І лета аддасць ёй
свае незлічоныя скарбы.
Зайграе на струнах вясёлкавых промняў
світанне,
і ў кроплях звычайнай расы
ярка ўспыхнуць чароўныя фарбы.
Дзень заўтрашні прыйдзе —
зарок маіх мар і здзяйсненняў —
як жнівень, гарачы і хмельны,
як верасень, шчодры,
падорыць мне цэлую вечнасць
бясхмарных імгненняў,
і я прывітаю яго, як жаданага госця:
«Дзень добры!»