Ты чуеш, маці? Сын з табой гаворыць.
На хвалях дзён я наўздагад плыву.
Абрыдла ў цемры жыць, аднак жыву:
свет мне яшчэ не толькі церні дорыць.
Калі душу ў блуканнях стома зморыць,
прыйду, каб ніцма ўпасці на траву,
або схілю ў жалобе галаву
і рэха скаргу — сэрца ўздых — паўторыць.
О, калі б ты магла ў хвіліну гэту
паслаць мне суцяшэнне з таго свету —
адбыўся б Усявышняй воляй цуд:
лёс адмяніў бы жорсткі свой прысуд,
і я ў жыцці зноў змог бы ўбачыць мэту
і патаемны сэнс зямных пакут.