Улады тут не мае нават час,
але слядоў няроўнасці не сцерці.
Паўсюль яна суправаджае нас:
і пры жыцці, і нават пасля смерці.
На ўскрайку помнік — іншым не раўня:
граніт, жалеза, мармур шліфаваны
ахвяравала шчодрая радня —
хай кожны бачыць, хто тут пахаваны,
чый тут увекавечаны прэстыж
і прыналежнасць да якой эліты.
А побач з помнікам — драўляны крыж,
і, хоць ён белым ручніком спавіты,
грудок пад ім увесь зарос травой,
дзядоўнік па баках пусціў карэнне.
Стаю над ім з паніклай галавой.
Стрымаць імкнуся гнеў і абурэнне:
навошта, хто з наведвальнікаў тут
накідаў смецця, шкла, старых бляшанак?
Чыя душа ў канцы зямных пакут
апошні тут знайшла сабе прыстанак —
дзе толькі трапяткі, як матылёк,
ручнік, з якім сваволіць вольны вецер,
напамінае — бачны ўсім здалёк —
што ў кожнага з нас ёсць радня на свеце?