Вецер веснічкі — начны прышэлец —
голасам спяваць прымусіў хрыплым.
Месяц угары — нібы тапелец,
што з глыбокай чорнай прорвы выплыў.
Выплыў, нерухома рот ашчэрыў,
і сабакі на яго не брэшуць.
Ноч — пара здзяйснення злых намераў
тых, каго нішто ўжо не суцешыць...
А самота ў доме застаецца —
сну вымольваць у няўмольнай ночы,
слухаць, як надрыўна сэрца б’ецца:
тут, у цемры, кожны гук — прарочы.
Цішыня — акіян дробных кропелек-гукаў,
што ўзнікаюць і гаснуць. І так — давідна.
Вось ізноў нехта ціхенька ў шыбу пастукаў.
Можа, вецер, а мо... Шкло гудзе, як струна.
То мне мроіцца: раптам праз фортку ў акенцы
залятае нябачная птушка ўначы.
Я з пасцелі ўстаю. «Прэч!» — ганю яе ў сенцы,
а яна не зважае — хоць крычма крычы...
І калоціцца сэрца ад раптоўнага жаху,
мрой бясконцых рвучы чорна-белую ніць.
Праз акно бачна: месяц-лунацік на даху
над абрывам сцяны, як над прорвай стаіць.
Нечакана
праз фіранкі
асляпляльны бляск маланкі
ўспыхнуў і раптоўна згас.
І праз некалькі імгненняў
зноў сатканай з чорных ценяў
коўдрай змрок ахутаў нас.
Зноў на сэрца цемра ўпала.
Ноч яшчэ цямнейшай стала.
Як яе перачакаць?
Цемра — зверху, цемра — збоку.
Крыўдна: зроку зноў да змроку
давядзецца прывыкаць.
Але ж дзіўны бляск прарочы
нездарма сляпіў нам вочы:
з ім праз ноч ісці лягчэй.
Нездарма ў чаканні ранку
моўчкі кожны з нас маланку
прыхаваў на дне вачэй.