Паблякла сонца, і на лес пануры
лёг раптам цень злавеснага крыла.
І разам з подыхам неспадзяванай буры
затрэсла кроны дрэў і ў нетрах загула,
завыла, загукала навальніца.
Пярун, бы звар’яцелы — свет спалю! —
пачаў хрысціць маланкамі зямлю,
і неба ўдарыла ў званы ў завоблачных званіцах.
Зайгралі на цымбалах чорных хваль
жыты азімыя і яравы палетак.
А на пагорку млявыя, амаль
змярцвелыя, сцяблінкі траў і кветак,
як маці, да грудзей прыціснула зямля.
Пранёсся ўспуджаны віхор, як звер шалёны,
закапалі на дол раскідзістыя клёны
буйной лістотай з пашарпанага галля.
Віхор пранёсся, і ў імгненне вока
з нябёсаў на счарнелыя палі,
на лес, які стагнаў і глуха войкаў,
з такою лютай злосцю дождж паліў,
як быццам нехта зверху з сілай выбіў
дно ў бочцы назапашанай вады.
Тугі струмень умомант змыў сляды
і на пяску фантанам пырскі ўздыбіў.
Сцяна вады — стыхія, у якой
маланкі слепнуць, глухне грукат грому.
Раўчук на час адчуў сябе ракой —
знёс кладку, па якой ішоў я з дому...
Але ўжо дождж крыху свой сцішыў шал.
Яшчэ ў смузе лугоў і ніў абшары,
а ў небе ўжо рассунуліся хмары,
і сонца зверху глянула ў прагал.