Устрывожаных думак
нястомны перпетуум-мобіле —
б’ецца сэрца ў грудзях
і да ранку заснуць не дае.
Нараджае ў ім смутак і гнеў
памяць грозных падзей у Чарнобылі
і на кроснах збалелай душы
павуціну адчаю снуе.
Ад гвалтоўнай бяды,
хто падкажа, каму ратавацца як?
Ад яе ж не ўцячэш,
як ад карнікаў некалі ў лес.
Супакойвалі: гэта часова —
павышаны фон радыяцыі...
Не вайна ж, а ўсяго толькі збой
у рабоце звычайнай АЭС.
Не вайна, а штодня
людзі гінуць — не толькі пад коламі,
ад шматлікіх хвароб, ад аварый,
але і ад куль.
Каранямі жыццё ў зямны шар
учапілася кволымі
і ляціць, і сляпому яму —
усё роўна, куды і адкуль.
Усё роўна сцяблінцы,
якая не чуе, не ведае
і не ўскрыкне,
калі горла ёй перарэжа каса.
Мы ж як быццам паверылі ўжо
ў непазбежнасць Вялікай Трагедыі:
гіне край, і на нашых вачах
непаўторная гіне краса.
Прагай выгад імгненных жывём.
Успрымаем з іроніяй
жах свайго існавання,
і боль нас не ўзрушыць чужы.
Быццам самі сабе
мы ўсяго толькі людзі староннія —
нават рэха і тое маўчыць
у пустыні здранцвелай душы.
Што няроўнасць людзьмі
для ўзаемнай нянавісці створана,
што ніхто ў поце твару свайго
ўдосталь хлеба не еў —
відавочнае бачылі ўсе,
і цяпер мне балюча і сорамна,
што хаваў я свой сум у душы
і як мог толькі стрымліваў гнеў.
Мне б свой край апяваць.
Ад Заходняй Дзвіны і да Брэстчыны
мне б прайсці і з надзеяй
заглянуць у кожны куток,
а я бачу вялізны натоўп
прагавітых, нахабных, разбэшчаных
і ласкавага слова для іх не знайду
і не ўцісну ў радок.
Пасміхаюцца: жыць трэба ўмець.
Самавіта і ўпэўнена:
«Хай патоп, а мы ўсё-такі выйдзем
сухімі з вады».
Пачакайце! Яшчэ не патоп,
але мора ўжо хвалямі ўспенена,
і Зямля — карабель наш — ужо
пад пагрозай страшэннай бяды.
Хто ўратуе яго,
хто Зямлю нашу здолее вывесці
на арбіту святла
з небяспечных касмічных віроў,
покуль згоды няма сярод нас,
а ў саміх — пачуцця справядлівасці,
покуль розум і талент людзей —
на ўзбраенні ў драпежных звяроў?
Вось чаму, калі ноч
люстру зорнага неба запальвае
і палову Зямлі
спавівае у дрымоту і сон,
пранікае ў душу неспакой
і расце ў ёй, і сэрца зашкальвае —
радыяцыя роспачы ў сотні разоў
перавысіла фон.
Устрывожаных думак
нястомны перпетуум-мобіле —
б’ецца ў цемры яно
і да ранку заснуць не дае.
Нараджае ў ім смутак і гнеў
памяць грозных падзей у Чарнобылі
І на кронах збалелай душы
павуціну адчаю снуе.