Ноч пакінула цёмны закутак.
Ціха выпаўзлі прыцемкі з нор.
Надышоў шэры час шэрых сутак —
ані месяца ў небе, ні зор.
Сэрца ў роспачы млее: чаму так
цьмяна свеціцца вокнаў узор
і чаму на заснежаны двор
шэрым інеем лёг шэры смутак?
Неба — возера шэрай нуды —
нагрувасціла снежных аблокаў.
Толькі зробіш ты некалькі крокаў —
замятае завея сляды.
І здаецца, што ўжо назаўжды
твае вочы далёка-далёка.