Пахіснуўся мой дух,
і абрыдла жыццё,
у якім нават двух
родных сэрцаў зліццё
не ратуе ад здрад,
ад няўклюднай маны,
ад знаходак і страт,
ад уласнай віны.
І тады я рашыў:
каб ад болю ўцячы,
кіну ўсё, чым я жыў,
выйду з дому ўначы
і пайду ў белы свет.
Выйду ў цёмную ноч
для чужых неўпрыкмет
хітрых позіркаў воч.
Так хутчэй адбаляць
раны сэрца майго,
бо тады мне губляць
больш не будзе чаго
і каго так любіў...
Дзе ён, дом і сям’я?
І ў адчаі зрабіў
так, як вырашыў, я.
Ці то снег, ці то град
біў крупінкамі ў твар.
Крочыў я наўздагад —
прэч ад спрэчак і свар,
ад самога сябе,
ад жыццёвай нуды —
з торбай крыўд на гарбе
і не помніў, куды.
Мне ўсё роўна было,
у які бок ісці.
Зблытаў з цемрай святло
і не знаў, як знайсці
тую мэту, з якой
выбраў я гэты шлях —
там, дзе мост над ракой
на бетонных слупах.
І пад ветру выццё
чуў я часам, бы ў сне:
то адстане жыццё,
то дагоніць мяне.
Я то ўперад, то ўбок.
І стаміўся зусім.
А жыццё — ні на крок.
Сам я увесь час аб ім
нёс у сэрцы парыў
і ў дарозе, адзін,
сам з сабой гаварыў.
І гучаў мне ўвушшу
дзіўны голас Яе.
Ён вярэдзіў душу,
блытаў думкі мае.
«Уцякаеш — чаму?
Столькі ў свеце дарог!
Хіба к сэрцу майму
шлях знайсці ты не мог?
Дык вярніся, суцеш.
Хоць калі, праз гады.
Ад мяне не ўцячэш.
Я ў табе назаўжды...»
Гэта ты, гэта ты —
боль мой, крык і адчай.
За сабой я масты
ўсе спаліў, выбачай.
Нават попел і той
вецер здзьмуў і разнёс.
Як не здолеў з табой —
сам свой вырашу лёс...
Зданню ў зрэнках вачэй
паўставаў шэры мост.
Да яго я хутчэй
скіраваўся наўпрост.
Але мост быў не той,
як я думаў спярша.
Той вісеў над ракой,
а пад гэтым — шаша.
Па шашы той плыве
караван легкавых.
І гудзе, і раве,
рэжа сэрца і слых...
Не згадаю, калі
на той мост я ўзышоў.
Толькі ўжо на зямлі
сам я труп свой знайшоў.
Быў скрываўлены ён
і нібыта чужы —
гэткі, быццам спакон
не было ў ім душы.
Зніклі ў ім боль і гнеў.
Апусцела турма...
Мёртвы, я зразумеў
што мяне больш няма.
Ды існую ўвесь час
і не ўмею старэць,
як той боль, што ўжо згас,
не прымусіш гарэць.
Стаў відушчым сляпы
лепей слухаць і чуць.
Любых броваў сярпы
ў зман мяне не ўвядуць —
ані ў радасць, ні ў злосць,
бо ўсё бачнае — тлен.
І сама прыгажосць
ста траянскіх Гелен
не прымусіць мяне
ўпасці ў бездань пакут
і скуголіць на дне.
Толькі Боскі прысуд
мае права душу
пакарыць, пакараць...
Я ў яго не прашу
мне мой грэх дараваць.
А што ў целе маім —
мёртвым — сэрца няма,
як ніхто, ты ва ўсім
вінавата сама:
разам з целам яно
на вясковых кладах
пахавана даўно
і распалася ў прах.
Доля горкай віны
ёсць у тым і твая, —
што за грэх твой зямны
пакараны быў я.
І хоць бачу цябе
я ў абдымках чужых,
а душу не скрабе,
не ўдарае пад дых
горыч крыўды сляпой:
разумею, каму
ты належыш. Душой —
мне. А целам — яму...
Але ж ён — толькі госць.
Што чужому твая
ўся душы прыгажосць:
ён спакусіць, а я —
целам лёгшы ў зямлю,
чым цябе спакушу?
Толькі тым, што люблю
позірк твой і душу,
бо душа ў ёй мая
адшукала радню.
Ты ўцякла, але я
зноў цябе даганю.
Я прыйду ў твае сны,
калі сэрца не спіць
і ад чараў вясны
ў ім дрыготка шчыміць
памяць нашых былых
незабыўных сустрэч,
тых сустрэч, ад якіх
не ўцячэш ты ўжо прэч.
Я ўвесь час за табой
пазіраю ў цішы
зрокам прывідных мрой
і вачыма душы.