Пакінуты дом на вачах старэе.
Не палена ў печы, і сонца не грэе
сівых ад марозу — нібы ў золкім срэбры —
маршчыністых сцен заінелыя рэбры —
бярвенняў, знадворку — парэпаных, шэрых,
знутры — у падцёках на брудных шпалерах.
Няма гаспадыні ў пакінутай хаце.
Жыла адзінока ў ёй хворая маці.
Калі ж і зусім не магла ўстаць на ногі —
адкуль было хворай чакаць дапамогі?
Усё спадзявалася: сын вось прыедзе...
Праз тыдзень яе пахавалі суседзі.
Без догляду хаце пад гонтам счарнелым
самотна стаяць і глядзець на свет белы
праз вейкі пажоўклых аконных фіранак.
Пахіліцца комін, праваліцца ганак.
Адны толькі ластаўкі, як і спакон, тут
жыць будуць — у гнёздах пад дахам з гонту.