Не сумую, душой не пакутую
без цябе, боль мой, радасць мая,
калі зноў, у дзяцінстве пачутую,
тую песню прыгадваю я:
«Там за гаем зеляненькім
брала ўдова лён драбненькі...»
Спакваля змест яе і мелодыя
тонкай ніццю ўпляліся ў мой лёс.
Песня дарам прарочым валодае
І таму так кранае — да слёз:
«Дазволь, маці, ўдову ўзяці —
ўдова будзе шанаваці...»
Неўпрыкмет часу бег замарудзіцца,
каб у сэрцы змагла прарасці —
хай усё, што ў ёй сказана, збудзецца,
што яшчэ не збылося ў жыцці:
«Счаравала мужа свайго,
шчэ счаруе й сына майго...»