А.
Даруй, што не ў маёй твая рука:
паміж табой і мной цячэ рака,
якую мы ніколі не пяройдзем —
у ёй, бяздоннай, броду мы не знойдзем.
Дарэмна спрабавалі я і ты
над ёй навесці штучныя масты.
Рака два сэрцы без мастоў злучыла,
плячо ў плячо нас крочыць навучыла.
Ні ўзрост, ні лёс вандроўны, ні гады
не могуць замуціць у ёй вады.
Цячэ яна, раскручваецца стужкай.
Над ёй любоў лунае вольнай птушкай...
Шырэй становіцца, цячэ шпарчэй, —
і знікне ўрэшце бераг твой з вачэй.
Рака ў бяскрайняе ўвальецца мора.
Раку марская праглыне прастора.
І назаўжды разлучыць далячынь
два берагі адной ракі — дзве долі.
І кане ў вечнасць нашых жыццяў плынь.
І болей мы не ўбачымся ніколі.