Пранік прамень святла ў лясныя нетры,
пазаганяў у дуплы шэрых соў.
У кронах дрэў прачнуўся лёгкі ветрык
і дружны хор птушыных галасоў.
Ноч прэч наўскоч пабегла без аглядкі,
прачнуўся лес, і — хоць славутым не радня —
асіна й тая запляскала ў ладкі
дрыготкім лісцейкам сваім — у гонар Дня.
Адна Яліна сумная стаіць.
Пыхлівы Дуб рашыў з яе пакпіць:
«Чаго надзьмутая стаіш, кісейная паненка?
Чаму не радуешся сонцу, адшчапенка?»
«Не для мяне яно, — адказвае Яліна, —
калі ўзыходзіць, ззяе ў вершалінах
высокіх самых і магутных дрэў, а ўдзень
ты, як заўсёды, свой раскінеш цень,
і сонца я ўсё роўна не пабачу.
І хоць прывыкла я: не скарджуся, не плачу —
не мне яно прамень свой шчодры шле...»
На момант цар лясны задумаўся, але,
збянтэжаны і здзіўлены бясконца,
наўрад ці ён галоўнае спасціг —
што не для ўсіх прыносіць радасць сонца,
калі яно ўзыходзіць не для ўсіх.