Ірдзее ў небе чырванню зара.
Гусцее змрок. Туман плыве над пожняй.
Прабіў наш час — развітвацца пара.
Нацешымся ж хвілінаю апошняй!..
«Падман жыцця, — сцвярджалі мудрацы, —
На сон душы аслепленай падобны».
Мы ўвесь час крочым побач, а ў канцы
ўсё роўна ў кожнага свой шлях, асобны.
Прачнёмся, і разыдуцца шляхі.
І горкім будзе момант абуджэння.
Ты мне прабач, даруй мае грахі,
а я табе кажу: «Да пабачэння».
Ідзі. Шукай уцех. За слодыч іх плаці
пакутамі, пакуль не надакучыць.
Сустрэнемся мы ў іншым тым жыцці,
дзе нас з табой нішто ўжо не разлучыць.