Вунь лісцік на дрэве — ахоплены тлом,
гарыць — дагарае апошнім святлом.
І хутка на дол разам з іншымі ляжа.
Пануры вятрыска яму так і кажа.
І чуе, як ліст яму шэпча ў адказ:
«Дарма ты вярэдзіш душу мне ўвесь час
хаўтурным сваім, сумным восеньскім спевам:
душой назаўжды знітаваны я з дрэвам.
Бо разам з братамі яго гадаваў:
лавіў промні сонца — яму аддаваў,
сцярог яго гонар ад хцівага вока,
і роднае дрэва ўзнялося высока,
і роўных яму сярод роўных няма.
Яму я жыцця свайго скарб нездарма
дарэшты аддаў — покуль сам быў зялёны:
хай заўтра я згасну, як згаслі мільёны,
хай кропелькай сонца згублюся ў траве —
мне ў памяці жыць, покуль дрэва жыве».