Поле чорна-белай рэчаіснасці:
дошка шахматная — фон жыцця.
Як жа не згубіцца, як сваіх знайсці,
калі ты адзін, без прыкрыцця?
Выжыць і не страціць дабрачыннасці
ў гэтым тлуме шахматных віхур?
Надта ўжо няроўныя магчымасці
у амаль аднолькавых фігур.
Добра побач з каралём наверсе
ў прыкрыцці дружыны баявой.
Добра быць сланом, яшчэ лепш — ферзем —
той сабе гуляе па крывой.
Ці канём, які заўжды гатовы
па загаду з пенай на губе
і сягаць наўпрост цераз галовы,
і таптаць слабейшых за сябе.
Ты ж паспачувай звычайнай пешцы,
што заўжды трапляе ў лік ахвяр,
той, якую шахматысту ў спешцы
не шкада падвесці пад удар.