Васілю Сахарчуку
Зыркім вогнішчам зары над лесам
летні дзень паволі дагараў.
Збіты шпаркім чорным «мерседэсам»
на шашы сабака паміраў.
Ён стагнаў-скуголіў, быццам плакаў.
Ледзьве да абочыны дапоўз.
З горла колеру пунсовых макаў
кроў на рыжую сцякала поўсць.
Адчуваў, што выжыць немагчыма,
але жыў яшчэ і жыць хацеў,
і вільготнымі ад слёз вачыма
моўчкі ў высь пустых нябёс глядзеў.
Позірк прадсмяротны, несабачы,
боль нясцерпны і туга ў вачах...
Я ў тым позірку знянацку ўбачыў
чалавечы — перад сконам — жах.
Смерць была і будзе шматаблічнай,
але кожны ўцяміць пакрысе:
перад рэчаіснасцю трагічнай —
перад смерцю — роўныя мы ўсе...
Ён сканаў, і ў сэрца мне як быццам
упілося вастрыё ляза:
так яму балюча стала — біцца,
і з вачэй скацілася сляза.