Ад пяшчотнага дотыку
першых сонечных промняў
я прачнуўся на досвітку
і адразу ж успомніў —
хоць яшчэ карагодзіла
ў млявых думках спрасоння:
да мяне ты прыходзіла
ў сне, што сніўся мне сёння.
Завітала, нябачная,
ты ў мой дом без прынукі,
і з пяшчотай, удзячны, я
цалаваў твае рукі,
шчочкі, вочы смяшлівыя,
вуснаў пругкую мякаць.
І такі быў шчаслівы я,
што хацелася плакаць.
Успамінам сагрэтае
ў дзённых клопатаў прозе
пачуцё ўва мне гэтае
яшчэ доўга не пройдзе.
Будзе соладка марыцца:
што, калі неўзабаве
з намі ўсё гэта здарыцца
ўжо не ў сне, а на яве?