Прыпякала. Нерухома, ціха
млявы летні дзень вісеў над полем.
Нават дуб і той ужо ледзь дыхаў,
ценю прагнучы сасмяглым голлем.
Хмарка хвораму паспагадала —
адвяла бязлітасныя промні.
Пад крыло ўзяла — павеццю стала,
і заварушыўся непрытомны.
«Дай дажджу», — прашапацеў.
Ды дзе там!
Вецер падхапіў яе знянацку
і панёс яе над белым светам,
лёгкую ў яго руках — як цацку.
І хоць нават цень яе ледзь бачны
знік ужо за рысай далягляду,
ачунялы дуб ёй шчыра ўдзячны —
не за паратунак, — за спагаду.