Аж млосна на сэрцы,
аж вусны пасмяглі, здаецца.
Сцякае смуга валасоў
ручайкамі на лоб твой спацелы.
Вадой рачной пахне,
ад дотыку рыбінай б'ецца
пад тонкім купальнікам
пруткае гнуткае цела.
Крык першы здзіўлення і радасці
выдыхся ў ціхія стогны —
з грудзей у салодкай знямозе
і з вуснаў гарачых...
Гайдаюцца лодкамі ў хвалях рачных
твае голыя сцёгны.
Гайдаецца свет у вачах
і бліскучага сонца гарлачык.