Стаіць, нібыта заварожаны,
лес у вячыстым харастве.
На ўскрайку — стомлены, здарожаны —
спіць ветрык у сухой траве.
Плывуць хмурынкі ў золкай просіні.
Туман — як прывід над ракой.
Паўсюль прыкметы блізкай восені,
і ў сэрцы восеньскі спакой.
Няма ні смутку ў ім, ні горычы.
І ліст, пажоўклы без пары,
яшчэ свіціцца, радасць дорачы, —
у німбе гаснучай зары.
Шчаслівы той, каму прызначана —
перш чым надыдзе судны час —
іскрынкай радасці не страчанай
успыхнуць — у апошні раз.