Вецер сцежку згубіў —
прыпыніўся на ўзлеску і вобмацкам
разграбае лістоту,
шукаючы нешта ў траве.
А высока над лесам
крыштальна-празрыстае воблака
велізарнаю белаю крыгай
з усходу плыве.
Не пакінуўшы следу,
дакладней нябачнага скальпеля
сінь нябёсаў шкляных
па-над шэрай смугою балот
клін рассек жураўліны,
і з воблака раптам закапала —
усяго толькі некалькі кропляў,
халодных як лёд.
Крывяню сабе вусны
калінавай ягадай спелаю.
П’ю ляснога паветра
духмяны смалісты настой.
І ўплятае мне восень
яшчэ адну нітачку белую —
урачыстага смутку —
у мой жураўліны настрой.