Вецер вішчыць, як паранены вепр.
Шэрыя постаці клёнаў і верб.
Белае марыва ў белых палях.
Снежаньскай золлю пазначаны шлях.
Белы карункавы цюль на сасне
белы твой вэлюм нагадвае мне.
Ветру здзічэлага жудасны зык —
п’яныя полькі вясельных музык.
Цяжка мне. Камень на сэрцы ляжыць.
Думаў: былое змагу перажыць —
прыйдзе і страчаны верне спакой
радасць ад першай сустрэчы з табой.
Бачу цяпер: спадзяваўся дарма.
Ёсць успамін, а спакою няма.
Шлях мой самотны. Праз тоўшчу імглы
зноў прарастае мой смутак былы.
Цёмна ўваччу і губляецца след.
Збочу з дарогі, пайду ў белы свет.
Лепей хай снег на пустэльнай вярсце
ў сэрцы ўваскрэслы той боль замяце.