Зноў душу апякае ўспамінам
чырвань лісця на чорнай раллі.
Зноў над краем лясным і раўнінным
клін за клінам ляцяць жураўлі.
З ціхім сумам калісьці я шчыра
і ўсур’ёз ім зайздросціў: яны
мелі дзесьці свой сонечны вырай —
край, дзе ўдосталь цяпла і вясны.
Іх палохалі снежныя зімы.
Сніўся ў верасні ім белы май.
І хацелася мне ў след за імі
паляцець у той казачны край.
А цяпер толькі горкую ўсмешку
выклікае той даўні ўспамін...
Я стаю, і вачыма — на ўзмежку —
жураўліны праводзячы клін,
чую ў небе іх сумныя крыкі:
ёсць у птушак старонка свая,
але свет перад імі — вялікі,
і яны адлятаюць. А я
маю тут свой куток і ў кутку тым
мушу, сын шматпакутнай зямлі,
зноў і зноў заставацца — прыкуты
лёсам продкаў да чорнай раллі.