Зноў з-за хмаркі выплыў месяц,
а ў вачах і сэрцы — змрок.
Бляск фальшывы не ўваскрэсіць
і не вылечыць твой зрок.
Тым, хто ў ноч — у ёй, бясконцай,
усляпую ідучы —
цэлы век не бачыў сонца,
цяжка зрок свой зберагчы.
Так яно, бадай, і лепей:
невідушчаму лягчэй.
У начы, бы ў цёмным склепе,
лепш зусім не мець вачэй...
Адхінаю ўбок фіранку:
цемра — чорны сплаў свінца.
Толькі б дачакацца ранку —
не аслепнуць да канца.