Сеў у полі на каменьчыку,
Узяў дудку на раменьчыку.
Ду-ду-ду - дуда гудзе,
Полем водгалас ідзе.
Надакучыла іграць,
Каля дуба лёг паспаць.
Вісіць дудка на суку,
Спіць дударык на баку.
Павярнуўся дагары
І так моцна ён захроп -
Скалануўся дуб стары,
Дудка - бух у самы лоб.
Тут яму і сон не ў сон,
На ілбе гудзе ўжо гуз.
Не сабраў і трэсак ён,
Бо ад дудкі - толькі друз.
Падняў хлопец паясок,
Пайшоў з плачам у лясок:
- Куды дзецца мне цяпер?
Цікаваць буду цяцер.
Спадцішка пад куст падпоўз
І цяцёрку - хоп за хвост.
З пёрка выразаў дуду:
- Ой, зайграю, загуду.
Што было, тое сплыло,
Пайду з дудкаю ў сяло.
Я пад першы парог,
А мне з хаты - пірог.
Я на дудцы: ту-гу-гу -
Ўсе нясуць па пірагу:
Мне і матка - пірог,
Мне і татка - пірог,
Мне і дзядзька - пірог,
Мне і цётка - пірог,
Мне - дзедка - пірог,
І суседка - пірог,
І браценік - пірог,
І пляменнік - пірог.
Назбіраў я пірагоў
Сорак восем карабоў.
Каб яшчэ адзін пірог,
Я зусім бы абнямог.
Перастань, дуда, дудзець!
Дзе мне пірагі падзець?
Сабралася ўся радня,
Памагчы ўсе рады мне.
Запрагаюць каня -
Ён і воза не скране.
Падагналі грузавік,
Для яго груз вялік.
Папрасілі самазвала,
Ў самазвала сілы мала.
Залучыў я камара,
Магутнага званара.
Той адразу ўзяў мой воз,
Пірагі мае павёз.
Ай камар-маладзец!
Тут і казцы канец.
1962