Я спытаўся ў малыша:
- Што такое - ППШ?
Доўга думаў малыш:
- Ну й загадку задалі ж...
Думаў дзень, думаў два -
Забалела галава.
Вас цяпер я папрашу:
Памажыце малышу.
Хто адразу адгадае,
Хай руку ён падымае
І гаворыць: - Я гатоў
Растлумачыць тайну слоў...
Нешта ж доўга я чакаю...
Што? І з вас ніхто не знае?
Рук паднятых я не бачу.
Сам тады вам растлумачу:
Першым П стаіць вышыннае
І чытаецца: ПТУШЫНАЯ,
П, што выгнута падковаю,
Азначае: ПАЧАТКОВАЯ,
Ну, а што такое Ш -
Ясна і для малыша.
Пойдзеш з намі ў ППШ,
Ўсё, што ўбачыш, апішы.
А то, можа, ты ляўша,
Дык дзяцей лепш не смяшы.
Навучыся правай перш,
Тады сілу папрабуй.
Хоч - пішы адразу верш.
Хоч - ракетаю кіруй.
- А хіба мы на ракеце?
Не, давайце пехатой.
Бачыце, як блізка свецяць
Літары на школе той,
На ўсю браму:
ППШ.
З-пад свайго капелюша
Пазірае на нас, дзеці,
Сам дырэктар, слаўны Пеця,
Пётр Пятровіч ён для вучняў,
Для мяне друг неразлучны.
- Здароў, Пеця-Певунец,
Бурштыновы грабянец!
Ты даруй, брат, што я мусіў
Да цябе прыйсці з экскурсіяй.
Можа, мы прыйшлі зарана,
Што яшчэ ў вас не прыбрана,
Не расстаўлены і парты
І не вывешаны карты?
- Ат, - махнуў крылом дырэктар, -
Так бывае ў нас нярэдка.
Празвінеў даўно званок,
Не прыйшоў ніхто на ўрок.
Я прачнуўся на зары,
Сабраў сшыткі, буквары,
Па надворку пахадзіў,
Потым вучняў пабудзіў,
Па чарзе пачаў пытаць:
- Як умееце чытаць?
І ніводзін мой сынок
Не знаў ўрока назубок.
Ні адной задачкі
Не рашылі качкі.
Дзюбаю вадзіла гусь
І па карце лазіла,
Ўсё шукала Беларусь
Ў Афрыцы і ў Азіі.
Так шукала ўпарта -
Выдзеўбла ўсю карту.
А дачушка курачка,
Як зляцела з седала,
Выбегла на вулачку:
- Я ж яшчэ не снедала.
А ў нас сёння бліны,
Тата, дай мне выхадны.
Тары-бары, растабары:
Ты купі мне акуляры,
А то я не бачу,
Як рашаць задачу.
- Ты, малая, не хітры,
Не гуляй у жмуркі.
Колькі будзе 2 + 3? -
Я спытаўся ў куркі.
Адказала курка: - 7.
Збегаю дамоў, пад'ем.
А пасля прыйду з дружком,
З выдатнікам індыком.
А выдатнік індык,
Ён старацца не прывык
Ні лічыць, ні пісаць
І не знае 5 + 5,
Толькі ўмее балбатаць:
«Блу-блу-блу,
Блу-блу-блу -
Вельмі ж я чытаць
Луб-лу».
Пяты год буквар дзяўбе,
А запомніў:
А і Б.
- Грамацей, грамацей,
Ты парадуй нас, гасцей.
Калі знаеш А і Б,
Дам загадку я табе:
Дзве сястрыцы А і Б
Добра гралі на трубе.
Памагчы заўсёды рад
Быў сястрыцам меншы брат.
Сам залез ён у трубу
І як крыкне: - Ту-бу-бу!
Чуюць сёстры - гук не той.
Ах ты, жэўжык, ну пастой!
А браток з трубы - скок, скок,
І няма - прапаў браток.
Папрабуй улаві
І самога назаві.
Назаві, назаві!
Хто адкажа, дзеці?..
- І!
А выдатнік індык
Сюды - пык, туды - мык:
- Брата іх не бачыў я.
Я не знаў яго імя,
Я не быў у трубе,
Знаю толькі А і Б.
Вось прывёў дырэктар нас
У свой самы лепшы клас.
- Гэта самы клас культурны.
Хто сягоння ў нас дзяжурны?
- Я, пляменнік ваш, Яўтух.
- А прозвішча?
- Пі-я-тух.
Чаму стол на адной ножцы?
І адкуль у вас на дошцы
Тут кляновыя лісты?
Растлумач, дзяжурны, ты.
Нешта я не разбяруся:
Палачкі, кручкі, калябкі...
- Пётр Пятровіч, гэта ж гусі
Малявалі свае лапкі!
- Дзе сціралка?
- Украла галка.
- Бачыш, пылам клас пакрыты?
А чаму ты сам не ўмыты?
Непарадак, Піятух!
А Яўтух той - хітры зух:
- Пётр Пятровіч, скажу вам,
Дык я ж - сан і ўсюды сам:
Я ж і тут, я ж і там,
Хоць вазьмі ты разарвіся...
- А які ж у цябе сан?
- Старшыня ж я
Сан-
Камісіі.
От якая ППШ,
Лепш маўчыце, дзеці, ша.
Нізашто больш не вазьмуся
Я туды вадзіць экскурсіі.
Даў зарок
І падпісаўся:
Ваш дружок -
Вясёлкін Вася.
1962