У нашым дзіцячым садзе ёсць дзяўчынка Алачка. Раней яна ўвесь час забывала сваё імя. І празвалі яе Алачка-забывалачка.
Неяк раз нянька паклікала адну дзяўчынку:
— Мілачка, дзе ты? Ідзі шакаладку сваю вазьмі! Замест Мілачкі падбегла да нянькі Алачка-забывалачка і стала перад ёю.
— Хіба ты Мілачка? — здзівілася нянька.
Алачка заміргала вачыма і кажа:
— Мне здаецца, што я Мілачка.
— А можа, ты Алачка? — пытаецца нянька.
— Няўжо я Алачка? — глытаючы слінкі, уздыхнула наша забывалачка.— Мне так хочацца быць Мілачкай...
А то накідае Алачка смецця на падлогу або паломіць цацку. Пачнуць шукаць, хто гэта нарабіў. Наша забывалачка возьме і схаваецца.
— Ала, Алачка, дзе ты? — клічуць яе.
А яна ні гу-гу! Не абзываецца.
Нарэшце знойдуць яе і кажуць:
— Што ж ты маўчала?
— А я думала, што вы другую дзяўчынку шукаеце.
— Дык ты ж у нас адна, Алачка,— дзівяцца нянькі і выхавальніцы.— Хіба ты забылася?
— Забылася,— адказвае Алачка.
— І што смецця накідала, таксама забылася?
— Таксама,— адказвае наша забывалачка.
Аднойчы надзела Алачка Петрыкаву шапку і стала сярод хлопчыкаў.
— Ты хто? — спыталі ў яе.
— Хлопчык,— адказала яна.
— А як цябе зваць?
— Петрык.
Выхавальніца ніяк не магла зразумець, як гэта ў групе апынуўся лішні хлопчык, а дзяўчынкі не хапае. Думала, думала, пакуль не здагадалася, хто ў гэтай блытаніне вінаваты.
I дома ў Алачкі заўсёды што-небудзь здаралася.
Шукае яе маці, шукае старэйшая сястра.
— Ала, Алачка! Дзе ты? Абед астывае.
Алачка ж гуляе непадалёку і маўчыць.
— Ты чаму не абзывалася, калі мы цябе клікалі? — пытаецца маці.
— А я тады была не Алачка, а Мушка-зелянушка,— адказвае хітруха.
Аднойчы вярнулася Алачка з вуліцы ўся з галавы да ног мокрая-мокрая, хоць бяры ды выкручвай.
— Дзе ты так выкупалася?! — здзівілася маці.
— Я не выкупалася,— запярэчыла дачушка.— Гэта я на белай хмарцы пракацілася.
— На якой такой белай хмарцы?
— Што ў лужыне пасля дажджу засталася,— спакойна адказала Алачка.
Нядаўна прыйшла ў садзік Алаччына мама. Узрадавалася дзяўчынка, бяжыць да яе.
— Хіба ты мая дачушка? — пытаецца маці.
— Твая! — упэўнена адказвае Алачка.
— Штосьці не помню. Здаецца, у мяне была другая дачка: Лідачка ці Жэнечка.
— Не, мама. У цябе я адна! І завуць мяне Алачка.
— Няўжо? — дзівіцца маці.— Ніяк не магу ўспомніць. Пайду дахаты. Успомню — зноў прыйду.
Напалохалася Алачка, што маці сапраўды забудзецца пра яе. І ўсе забудуцца. Пераблытаюць з другой дзяўчынкай або нават з хлопчыкам.
А потым зірнула на маму і прытулілася да яе.
— Ты, мамачка, мяне не забыла! — радасна сказала дзяўчынка.— Па вачах бачу. Я твая Алачка-незабывалачка.
1960