Разам з Казікам, сябрам па парце, яны даелі тое, што засталося ў мяшэчку.
— Што я табе пакажу! — пахваліўся Казік.
Па дарозе са школы яны забеглі да яго ў двор, і Казік вынес пачак паперак ад шакаладу. Хлопцы прыселі на кукішкі. Казік тут жа, на зямлі, пачаў раскладаць паперкі.
Вось пажарнік тушыць пажар. А вось міліцыянер-рэгуліроўшчык у белых пальчатках стаіць на перакрыжаванні дарог. Касманаўт у гермашлёме павіс у чорным космасе над караблём. Марак у цяльняшцы стаіць на вартавым катэры і ўглядаецца ўдалячынь. А гэта суворавец кагосьці вітае... Кот у ботах... Чырвоная Шапачка... Іванька-дурань едзе на печы...
Чырвоныя, сінія, зялёныя, малінавыя фарбы на серабрыстым фоне зіхацелі пад сонечнымі промнямі так ярка, што мружыліся вочы.
— Ух ты! — усклікнуў Рома.— Дзівосы!
— Вазьмі, калі хочаш,— прапанаваў Казік.— Мне грошы на дзінамку патрэбны.
— Колькі табе?
— А колькі ў цябе ёсць?
Рома высыпаў з партфеля на кепку манеткі.
— Як другу — аддаць? — пералічыўшы грошы, завагаўся Казік.— Ты перавадны малюнак яшчэ дасі. Той, дзе індзеец у арліным пер’і з кап’ём. Я на веласіпед перавяду. Вось будзе здорава!
— Ладна, заўтра прынясу. А хочаш — зараз...
1972